انجمن پزشکان عمومی ایران پایگاه رسمی انجمن پزشکان عمومی ایران
نویسنده: یک انجمنی گمنام!
سایت انجمن پزشکان عمومی ایران: شب گذشته تماشای فیلم سالی (Sully) با بازی تام هنکس سبب شد به فکر فرو بروم. این فیلم با کارگردانی کلینت ایستوود به روایت داستانی واقعی می‌پردازد که همین چند سال پیش در نیویورک سروصدای زیادی به‌پا کرد.
در سال ۲۰۰۹ برخورد هواپیمای مسافربری با یک دسته پرنده باعث می‌شود که هر دو موتور هواپیما از کار بیافتد اما خلبان «سالی» سولنبرگر با خونسردی هواپیمای پر از مسافر را در رودخانه هادسون فرود می‌آورد و همه نجات پیدا می‌کنند.
سالی به‌عنوان یک قهرمان شناخته می‌شود اما کمی بعد «سازمان امنیت حمل و نقل هوایی» مشکوک می‌شود که احتمالا خلبان مقصر است و فرصت کافی برای یک فرود امن در نزدیک‌ترین فرودگاه وجود داشته است.
فیلم، تقابل بین محققان خشک سازمان امنیت حمل و نقل هوایی و خلبان سالی را نشان می‌دهد که تمام تلاش‌شان را می‌کنند تا او را مقصر جلوه بدهند. در طرف دیگر نیز «انجمن خلبانان آمریکا» قرار دارد که از سالی حمایت می‌کند.
هنگام دیدن فیلم به وضعیت خودمان و بی‌تفاوتی بسیاری از همکاران‌مان در داشتن یک انجمن قدرتمند و حامی حقوق پزشکان فکر می‌کردم. از خودم سوال می‌کردم که چرا اوضاع ما در این‌جا این‌قدر متفاوت است؟
همه‌جا گفته می‌شود که قریب به ۸۰ هزار پزشک عمومی در کشور داریم. عدد کوچکی نیست. اما این‌ها کجا هستند؟ بسیاری از ما از وضعیت کار و درآمدمان رضایت نداریم، از هجمه‌های رسانه‌ای خسته شده‌ایم و دوست داریم اوضاع کار و شغل‌مان بهتر شود.
اما چرا دست روی دست گذاشته‌ایم؟ با شکواییه‌های گاه و بیگاه که چیزی تغییر نخواهد کرد و فقط خودمان را سبک می‌کنیم تا روان‌مان کمی آسوده شود. حداکثر کاری که می‌کنیم این است که در یک محفل دوستانه یا یک گروه تلگرامی از وضعیت موجود شکایت می‌کنیم. بسیاری از همکاران که همین کار را نیز انجام نمی‌دهند؛ انگار همه‌چیز خوب و بدون مشکل است.
ناراحتیم که چرا وزارت بهداشت فلان محدودیت را اعمال کرده یا چرا فلان گروه تخصصی اجازه برخی فعالیت‌های منطقی و قانونی را از ما گرفته است. اما با ناراحت بودن که چیزی عوض نمی‌شود و باید بدانیم که راهکار تغییر وضعیت در دستان خودمان است، به‌شرطی که از وضعیت منفعل درآییم و کاری انجام بدهیم.
اما چه می‌توان کرد؟
لازم نیست کار و زندگی‌تان را تعطیل و بقیه عمرتان را صرف فعالیت‌های خیرخواهانه کنید! کوچک‌ترین قدمی که می‌توانید بردارید این است که عضو انجمن‌تان شوید. هر چقدر که انجمن شما اعضای بیشتری داشته باشد، قدرت رایزنی و چانه‌زنی بیشتری برای احقاق حقوق‌تان خواهد داشت. این گام اول است و از تک‌تک ما پزشکان عمومی سراسر کشور انتظار می‌رود که حداقل این یک کار را انجام دهیم.
اگر وقت و علاقه بیشتری داشته باشید، خوب است کمی از وقت آزادتان را به فعالیت در انجمن‌تان اختصاص دهید:
• دیگر همکاران را از اهمیت عضویت در انجمن‌شان و فعالیت‌های داوطلبانه مطلع کنید!
• یک نکته علمی را با دیگران به اشتراک بگذارید!
• از تجربیات‌تان در محل کار بگویید!
• مشکلات شغلی و صنفی‌تان را بنویسید و برای سایت انجمن ارسال کنید!
• به نقد وضعیت موجود بپردازید!
• تلاش کنید به افزایش کیفیت طبابت خود و دیگر همکاران‌تان کمک کنید!
• قوانین و مقررات موجود را نقد و بررسی کنید!
• و البته فیلم Sully را هم ببینید!
این‌ها گام‌های کوچک و آسانی هستند که انجام‌شان برای هرکدام از ما آسان است. اما جمع شدن این قدم‌ها روی هم جریانی ایجاد خواهد کرد که به قدرتمند شدن خودمان منجر می‌شود.
