انجمن پزشکان عمومی ایران پایگاه رسمی انجمن پزشکان عمومی ایران
دکتر مسعود شادنژاد
تریبون آزاد
آیا تاکنون از خود پرسیده اید که به چه دلیل گروه فارغ التحصیلان وزارت بهداشت ودرمان لازم است مدتی را در مناطق محروم کشور بگذرانند وبقیه رشته های تحصیلی از این خدمت معاف میباشند؟
آیا تسهیلاتی که این گروه در طول تحصیل دریافت میکنند از بقیه گروههای دیگر بیشتر است؟
آیا این گروه یارانه بیشتری دریافت میکنند؟
پرواضح است که پاسخ منفی است و اینگونه نیست. این عزیزان نیز از شرایط تحصیل مشابه بقیه گروهها برخوردار بوده و هیچگونه امتیازی نسبت به بقیه ندارند.
پس چه چیزی سبب شده که این بی عدالتی وجود داشته باشند؟ آیا پزشک فارغ التحصیل و مهندس فارغ التحصیل هردو فرزندان این آب و خاک نیستند؟
آیا نمایندگان محترم مجلس که باعث و بانی این قوانین هستند، به تبعات آن اندیشیده اند؟
آیا میدانید چه تعداد از همین پزشکان گرانقدر و فرشتگان نجات، خود قربانی همین طرحها؛ لوایح و قوانین ناعادلانه وزارتخانه گردیده اند؟
آیا میدانید چه تعداد از پزشکان و کادر پزشکی برای به موقع رسیدن به محل کار متاسفانه قربانی حوادث جاده ای شده اند؟
آیا کارگزاران نظام و قانونگذار به فکر آسیبهای اجتماعی، زورگیری ها، تهدیدها، قتل و…. که گریبانگیر این عزیزان که غریبانه دریک شهر و استان دیگر زندگی میکنند میباشد؟ آیا نمایندگان عزیز خالق این قوانین پاسخ مناسبی برای چشمهای گریان پدر و مادر داغدیده این عزیزان داشته اند؟
آیا برای فرزندان این بزرگواران که هم اکنون گاها پدر یا مادر و یا هر دو را در اثر حوادث ترافیکی جاده ها از دست داده اند پاسخ مناسبی دارند؟
در کجای شرع گفته شده که پزشکی در غرب کشور خدمت کند و همسر ایشان در جنوب کشور؟
آیا مدیران وزارتخانه که پزشکان و کادر پزشکی را که تحت عناوینی همچون طرح؛ پیام آور؛ ضریب کا و… به محرومترین مناطق این مرز و بوم اعزام میکنند؛ زیرساختهای لازم را برای تردد و خدمت این عزیزان فراهم کرده اند؟ آیا وسیله ایاب و ذهاب پزشک به دورترین مناطق از طریق وزارتخانه مربوطه تامین میگردد؟ آیا حقوق همکاران به اندازه کافی و به موقع پرداخت میگردد؟ آیا وزارت محترم مسکن وشهرسازی جاده های مناسب و کم خطری جهت تردد مردم عزیز فراهم نموده است؟
اینجانب هم طرح لایحه را خدمت نموده ام و هم به جهت کسب امتیاز لازم جهت مرکز استان حدود ۱۰سال در چندین منطقه محروم کشور خدمت نموده ام. به صراحت میگویم پاسخ همه این سوالات منفی است.
بارها دوستانم در جنوب کشور مورد تهدید و ارعاب قرار گرفته اند واین در حالیست که حمایت نمی شوند. گریه ام میگیرد وقتی میبینم حدود دو ماه است که کابینه دولت با تمامی قوا و تمام ارکان حکومت به دنبال پیگیری وضعیت و علت فوت سفیر سابق کشورمان در حادثه منا هستند و در این ارتباط خیلی از سازمانهای بین المللی را به صلابه کشانده اند، که البته به زعم بنده بسیار کار بجا و شایسته ای هم انجام می دهند. که این حق همه شهروندان و هم‌میهنان است. و درود میفرستم بر پیگیری کنندگان حق و حقوق این عزیز گرامی و بقیه درگذشتگان حادثه منا.
ولی گریه من از این بابت است که تا کنون هیچ مسوولی به دنبال علت فوت بهترین جراحان و پزشکان این مرزو بوم که همه ساله قربانی حوادث جاده ای و طرح های وزارت بهداشت میگردند نمیباشد. حتی خود وزارتخانه متبوع نیز پیگیر احقاق حق این عزیزان نیست.
نگارنده به جز چند آگهی تسلیت و اظهار همدردی که آن هم تحت فشار شبکه های اجتماعی و رسانه های حامی پزشکان انجام گرفته؛ حمایت جدی از طرف مسوولین ندیده ام.
هم اکنون میتوانم تک به تک همکاران عزیزی را نام ببرم که با هزار آرزو و زحمات شبانه روزی تحصیلات عالیه خود را به پایان رسانیده؛ لکن هنگامی که لازم بوده از زحمات و زندگی خود بهره لازم را ببرند؛ در یکی از همین جاده های مناطق محروم و طی حوادث ترافیکی به صورت ناجوانمردانه ای بلعیده شده اند.
بعضی حوادث چنان دهشتناک و اسف بار است که اگر خون هم گریه کنید باز هم کم است. اینکه جامعه پزشکی به علت بی تدبیری مسوولان تا چه زمان باید سیاه پوش همکاران خود باشد معلوم نیست.
هفته گذشته استان کرمانشاه شادروان دکتر صادقی تنها فوق تخصص جراحی عروق خود را از دست داد وجامعه پزشکی را عزادار نمود.
چند روز پیش نیز استان خراسان رضوی شادروان دکتر علی پویان، یکی از جراحان مغز و اعصاب خود را در شهرستان کاشمر در حالیکه فقط دو روز از خدمت این بزرگوار گذشته بود، از دست داد و جامعه پزشکی و خراسان بزرگ را سیاه پوش و عزادار نمود.
شادی مردم عزیز ترشیز بزرگ که سالها در انتظار جراح مغز واعصاب بودند متاسفانه به چهل و هشت ساعت نرسید. و هم اکنون شهر کاشمر در سوگ تنها جراح مغز واعصاب خود میگرید.
نمیدانم این تراژدی های غم انگیز تا کی ادامه خواهد داشت!؟
مشهد مقدس
