انجمن پزشکان عمومی ایران پایگاه رسمی انجمن پزشکان عمومی ایران
دکتر ابوالفضل بهجو
مسوول کمیته پزشک خانواده انجمن پزشکان عمومی ایران
سایت انجمن پزشکان عمومی ایران: دیر زمانی است که کلیه نخبگان جامعه پزشکی، نهادهای مسوول و قوانین فرادستی، اصلاح نظام سلامت ایران را در گرو اجرای نظام ارجاع و پزشکی خانواده می‌دانند و بر اجرای آن تاکید می‌ورزند. قوانین برنامه‌های چهارم، پنجم و ششم بر این مهم تاکید دارد و مسوولان اعم از مسوولان کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، مدیران سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، کار‌شناسان حوزه سلامت، وزرا و معاونت‌های وزارت بهداشت و… هر کجا به بن‌بستی در نظام سلامت برمی‌خورند، دست‌کم در مرحله حرف، راه چاره را در اجرای نظام ارجاع می‌دانند و معتقدند طرح تحول سلامت نیز می‌بایست در بستر برنامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع اجرایی می‌شد؛ ولی در عمل شاهدیم که مسوولان از اجرای این برنامه ملی و تکلیف قانونی امتناع می‌ورزند و هر بار با بهانه‌هایی از انجام آن طفره می‌روند یا شروع این برنامه ملی را به سال‌های آخر عمر دولت موکول می‌کنند.
رییس کمیسیون بهداشت و درمان معتقد است که اجرای این برنامه می‌تواند با حداقل ۱۰ درصد کاهش هزینه‌های این بخش همراه باشد و برای مردم سلامتی به ارمغان بیاورد. معاونت بهداشتی وزارت بهداشت به کاهش بودجه پزشکی خانواده معترض است و هر کدام از مسوولان توجیه خود را برای تاخیر در اجرای برنامه دارند.
اشکال کار کجاست؟ آیا غیر از این است که مسوولان توان مدیریتی و اجرای صحیح این برنامه را در خود نمی‌بینند و جرات مواجه شدن با اصلاحات بزرگ و مشکلات آن را ندارند؟ از طرفی شاهد این واقعیت تلخی هستیم که در مرحله تعیین و تخصیص اعتبار این برنامه نیز با کاهش ۵۰ درصدی اعتبارات مواجه می‌شویم این‌جاست که می‌توان تصور کرد مصوبات قانونی نزد مسوولان ارزش اجرایی و عملیاتی ندارد و همواره دستخوش نوسانات سیاسی و برداشت‌های سلیقه‌ای است. آسیب‌شناسی این موضوع را مانند بسیاری از نارسایی‌های اجرایی کشور باید در قانون‌گریزی مسوولان، حتی آنان که این قوانین را وضع کرده‌اند، جستجو کرد.
