انجمن پزشکان عمومی ایران پایگاه رسمی انجمن پزشکان عمومی ایران
دکتر حمید طهماسبی‌پور، دبیر کمیته تشکیلات انجمن پزشکان عمومی ایران
سایت انجمن پزشکان عمومی ایران: مدت‌هاست دستم به قلم نمی‌رود؛ به‌خصوص در باب مشکلات صنف؛ اما نمی‌شود…
مشکلات فراوانی به‌صورت سریال‌های تکراری در این سال‌ها برای جامعه پزشکی اتفاق افتاده اما سناریوها یکی است و ظاهراً توسط محافل معینی نیز هدایت می‌شود. خطایی، قصوری، حادثه‌ای توسط فرد یا اقلیت ناچیزی از پزشکان سر می‌زند، همان را بهانه می‌کنند و با چوب تهمت و افترا به کل جامعه پزشکی حمله می‌‌برند.
پزشکان از قدیم‌الایام مورد احترام و وثوق جامعه بوده و مرجعی مورد احترام در مسایل اجتماعی، فرهنگی و… برای جامعه محسوب می‌شدند؛ اما ظاهراً برخی اقشار و گروه‌های اجتماعی که محبوبیت خود را در میان مردم از دست داده و منزلت خود را ازدست‌رفته می‌بینند ولی کماکان از بازوها و اهرم‌های فشار قدرتمندی برخوردارند، جامعه پزشکی را رقیب می‌پندارند و در جهت تضعیف و بی‌اعتباری آن می‌کوشند.
اقداماتی زیر را نیز باید در همین چارچوب ارزیابی کرد:
– فریز تعرفه‌های درمانی طی سال‌های اخیر، علی‌رغم تورم ۴۰-۵۰ درصدی و چند برابر شدن قیمت خدمات و کالاهای دولتی و غیردولتی در همین سال‌ها، برای به ورشکستگی اقتصادی کشاندن بخش بزرگی از جامعه پزشکی.
– افزایش بی‌رویه پذیرش دانشجوی پزشکی، رشد قارچ‌گونه مراکز دانشگاهی بی‌کیفیت در شهرهای کوچک بدون کمترین زیرساخت و امکانات آموزشی و در نهایت خروجی پزشکان کم‌سواد و بی‌تجربه و همزمان تنگ کردن عرصه بر پزشکان کارآمد و باسابقه و به مهاجرت کشاندن آن‌ها.
– توهین آشکار، بی‌پرده و تحقیر جامعه پزشکی در سریال‌ها و شوهای رسانه عمومی و چوب حراج زدن بر اعتماد مردم و تخریب رابطه پزشک و بیمار.
– تهمت‌های ناروا چون «فرار مالیاتی جامعه پزشکی» توسط نهادهای بی‌مسوولیت دولتی و غیردولتی.
– و…
حریف ناجوانمردانه جامعه پزشکی را به گوشه رینگ برده و از چپ و راست باران تهمت و افترا بر سر او آوار کرده است. در چنین شرایطی چه می‌توان و باید کرد؟
آیا همچنان به شکوه و گلایه در فضای مجازی گروه‌های پزشکی و دادن برخی اطلاعیه‌های بی‌خاصیت ادامه داد و شاهد به قهقرا رفتن روزبه‌روز جایگاه پزشکان و از دست رفتن شان و منزلت پزشکی در جامعه بود؟
به‌راستی سازمان نظام پزشکی و انجمن‌های علمی-صنفی پزشکان در این راستا چه وظیفه‌ای دارند؟ آیا چانه‌زنی و لابی‌گری با برخی مسوولان، بدون اتکا به فشار و فریاد توده صنفی، تاثیرگذار است؟
برگردیم به «روز پزشک»؛ یک روز از ۳۶۵ روز سال! روز پزشک در سال‌های اخیر به‌غلط «جشن روز پزشک» نام گرفته و در حد تبریک و تهنیت گفتن تنزل یافته است. در زمانه‌ای که جامعه پزشکی اندوهگین از هجوم تهمت و فشارهای نارواست، آیا جایی هم برای تبریک و جشن و شادی باقی مانده است؟
روز پزشک فرصت بی‌بدیلی بود که سازمان نظام پزشکی و انجمن‌های علمی با عزمی راسخ در سراسر کشور اجتماعات چندده‌هزارنفری از پزشکان و کادر درمانی برگزار کنند و با دعوت از رسانه‌های ارتباط‌جمعی، با بیان روشنگرایانه و قاطع، ماهیت هجمه‌های ناجوانمردانه ایام اخیر را برملا سازند و رابطه انسانی پزشک و بیمار را تحکیم بخشند. بدون شک انعکاس رسانه‌ای-اجتماعی چنین حرکتی بسیاری از توطئه‌های ناروا و دروغین علیه جامعه پزشکی را خنثی می‌کرد.
افسوس از این فرصتی که از دست رفت…
