من توهین می‌کنم، پس هستم!

دکتر بابک خطی، طبیب کودکان

سایت انجمن پزشکان عمومی ایران: در پزشکی بسیار اتفاق می‌افتد که گذر یک بیمار با نظر پزشک اول و ارجاع او یا با تصمیم خود بیمار یا… به پزشک دیگری بیافتد.
نکته اساسی این است که برخورد پزشک دوم با عملکرد پزشک قبلی که طبعاً تمام تلاش خود را در درمان کرده ‌است باید توام با احترام و متانت باشد و حتی اگر نظر تشخیصی یا مسیر درمانی پزشک دوم متفاوت است، با صراحت و آرامش و بدون جنجال به بیمار اعلام شود تا درمان به بهترین شکل ادامه یابد.


چیزی که متاسفانه هنوز بعضاً وجود دارد این است که رفتار پزشک دوم در مورد پزشک اول غیرعادلانه، غیرمودبانه یا توام با توهین است.
این پزشک‌ عامدانه یا سهواً به قدر مطلق اعتماد بیماران نسبت به پزشکان آسیب غیرقابل جبران می‌زند و در صورت کثرت این رفتارها به‌تدریج اعتماد کل جامعه نسبت به پزشکان (از جمله خود پزشک توهین‌کننده) از بین می‌رود.
نمونه‌هایی مثل پرتاب یا پاره کردن نسخه پزشک قبلی، توهین لفظی و تمسخر پزشک قبلی، پوزخند زدن به اسکار جراحی پزشک قبلی و… روش‌هایی بسیار سخیف هستند.
احتمالاً این نوع رفتارها بیشتر از سوی کسانی باید دیده شود که در زمینه دانش و تبحر پزشکی خود اعتماد به نفس لازم را ندارند یا نقصی می‌بینند و در رفتار توهین‌آمیز خودخواسته یا ناخودآگاه راهی برای جستن هویت و متحقق کردن خویش می‌جویند چرا که اگر پزشک تالی کاربلد باشد، به شایستگی سیر درست درمان را با حفظ حرمت همکار قبلی خود به‌پیش برده و ضمن شفافیت با بیمار، در صورت لزوم آن را اصلاح یا تکمیل می‌کند.
همه ما باید بیاموزیم نسبت به عملکرد همکاران‌مان، منشی منصفانه، شفاف و توام با احترام داشته باشیم چرا که در غیر این صورت نه‌تنها با آبرو و اعتبار یک همکار در غیاب او- و بدون دادن فرصت دفاع- به بدترین شیوه ممکن بازی کرده‌ایم، بلکه با از بین رفتن اعتماد جامعه به پزشکان، در روند درمان بیماران با مشکلات پیچیده‌ای روبه‌رو خواهیم شد که آسیب‌های مهلک به سلامت جامعه وارد می‌کند.

از خدا جوییم توفیق ادب       بی‌ادب محروم ماند از لطف رب

بی‌ادب تنها نَه خود را داشت بد        بلکه آتش در همه آفاق زد.

(Visited 183 times, 1 visits today)

درباره‌ Iranian Society General Physicians

جوابی بنویسید

ایمیل شما نشر نخواهد شدخانه های ضروری نشانه گذاری شده است. *

*